- Frank den Hollander
Op de zaterdagavond van het Internationaal Tornooi in Schellebelle was er altijd de Animatie-avond. Geen tekenfilms te zien; het ging hier om andere animatie. Wij zouden zeggen: Entertainment. Bonte Avond. Zoiets.
Meestal kwam het erop neer dat er in de kantine erg harde muziek gedraaid werd, en dat alle aanwezigen de verveling verdreven door maar weer een rondje bier te bestellen. Maar op een van die avonden gebeurde er iets, dat ons leven veranderde: een leuke jonge zangeres betrad het podium, en begon te zingen, begeleid door een orkestband.
Het was Corina. Zij was een meisje van de streek, maar ze had in België al enige bekendheid. Ze was tweede geworden bij het Nationale Songfestival, dus net niet afgevaardigd naar het Europese, en ze was vermaard om haar vertolking van songs van Whitney Houston – inclusief het ritmisch op de microfoon tikken met haar vingers.
Aanvankelijk besteedden we weinig aandacht aan Corina, maar op een gegeven moment realiseerden we ons dat ze best kon zingen, en toen ze een feestelijke medley inzette, slingerde Helpman Drie al gauw in een polonaise over de dansvloer, Erik Poortman voorop.
Corina vond het wel leuk, zeker toen we tijdens haar finale ook nog eens met zijn veertienen uitbundig voor het podium gingen staan juichen, alsof The Beatles daar optraden en wij bakvissen van dertien waren.
Na afloop verdrongen we ons om het charmante zangeresje, en vanaf dat moment waren we fans. Het volgende jaar was er weer een animatie-avond, en verdomd: daar was Corina ook weer! We renden alweer naar voren, en ze was zelfs blij ons te zien…
“Aah… mijn kameraden van Elpman Hroningen, welkom!”
Zo’n jonge meid, die moest natuurlijk goed beschermd worden. Vandaar dat haar beide ouders zich altijd in haar nabijheid ophielden. Pa en moe Braemt (zo heette Corina dus ook van achteren) waren ook wel gecharmeerd van onze aandacht voor haar dochter, en lieten zich zelfs overhalen de volgende dag met het hele elftal uit eten te gaan aan de Graslei in het centrum van Gent.
Ook Corina’s broer Marino was meegekomen; met hem had ze net een duet uitgebracht als nieuwe single. Het werd een hilarische avond; de Belgen keken vreemd op van alle gekkigheid die in twaalfvoud over hen heen werd gestort.
Corina kwam tussen Anton en mij te zitten, en er ontstond een niet geheel onserieuze strijd: wie kon haar uiteindelijk het beste versieren? Aan de foto te zien was het Anton: hij duwt mij achter Corina’s rug ruw opzij.
Corina’s ouders hadden een café aan de markt in Wetteren. Een volgende keer dat we weer op tornooi waren, schoven we aan het eind van de zaterdagmiddag daar aan de bar. Pa lachte zijn slechte gebit bloot: ach daar had je Elpman Hroningen weer. In het café waren ook enkele diehard fans van Corina aanwezig, waaronder een brandweerman, die een beetje verliefd op mij leek te worden. Hij was onder de indruk van ons shirt met de foto van Corina en de tekst ‘Waren alle Belgen maar zo mooi…’. Ik stelde voor het te ruilen voor zijn shirt met ‘Brandweer Wetteren’ erop; in het toilet stripten we snel topless – en nog steeds slaap ik af en toe in dat t-shirt!
Vader vertelde dat Corina die avond in de buurt zou optreden – daar wilden we heen! De locatie bleek een kale lege fabriekshal met een oud vliegtuig op de parkeerplaats. Aan lange tafels zaten wat prikkelarme Vlamingen, en ook mijn brandweervriendje hing er rond. Elke keer als ik per ongeluk zijn richting op keek, veerde hij blij op, en kwam er weer een rondje bier door.
De hele avond traden verschillende zangers en zangeressen op, met oorverdovend harde orkestband; een gesprek was onmogelijk maar eigenlijk ook niet nodig. Toen eindelijk onze heldin op het podium verscheen, dansten en sprongen we onder leiding van Erik naar voren. De apathische bezoekers aan de tafels keken raar op: eindelijk was er feest in de fabriekshal. En Corina vond het ook weer prachtig.
Al bij een van de eerste ontmoetingen waren we met het hele elftal ‘groepslid’ geworden van de Corina Fanclub, en tot onze grote verbazing ging de club in op ons halfserieuze verzoek om een keer naar Hroningen te komen!
Op een mooie zaterdag in de zomer van 1996 verscheen een grote touringcar op de parkeerplaats van Sportpark Esserberg. Een stuk of dertig hologige fans stapte uit, waaronder, inderdaad, mijn favoriete spuitgast… Het werd een mooie, drankovergoten dag: Corina trad op in de kantine van VV Helpman, er was een rondvaart door de Hroningse hrachten en er werd geborreld in de Kroeg van Klaas, indertijd onze shirtsponsor.
En uiteindelijk moest die hele ongeregelde bende weer een uur of zes in de bus terug naar hun dichtgespijkerde Oostvlaamse dorpen.
Later hebben we Corina nog wel eens gezien. Om internationaal door te breken, had ze haar naam veranderd in Laurena. Ze trouwde met de bassist in wiens studio ze haar platen opnam, en ging in Antwerpen wonen, geloof ik. Volgens Google treedt ze nog steeds op, niet internationaal, maar bijvoorbeeld in de snackbar in Wetteren. Met ambiancenummers!
Ik denk nog wel eens aan dat mooie vrolijke meisje met de mooie stem. Net als wij is ze nu oud en enigszins uitgezakt, maar hopelijk staat ze ook nu nog net zo vrolijk en positief in het leven als wij!